ಲೇಖಕಿ: ರೇಖಾ ಗಾಯತ್ರಿದೇವಿ ಹಿರೇಮಠ, ಸಿಂಗಪೂರ (ಮುಂಡರಗಿ)
ಅಹಮದಾಬಾದ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ಏರ್ ಇಂಡಿಯಾ ವಿಮಾನ ದುರಂತ – ಇದು ನನಗೆ ಆಘಾತ, ನೋವು, ಹೆದರಿಕೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಮೂಡಿಸುವ ಘಟನೆ. ಇಂತಹ ಹೃದಯವಿದ್ರಾವಕ ಘಟನೆ ನಾನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೇಳಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಕನಸುಗಳು, ಜೀವನಗಳು ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿವೆ. ಕೇಳಿದರೆ ಮನಸ್ಸು ಮಿಡಿಯುತ್ತದೆ.
ನಾನು ಇವರೆಗೆ 27 ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರಯಾಣ ಜೀವನದಲ್ಲೀ ಹಲವು ಕಡೆ ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಎಂಎಚ್-17 ವಿಮಾನ ದುರಂತದ ನಂತರ ಈ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಇಂತಹ ಸಮೂಹ ಮರಣದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವೆ. ಅದು ಒಂದಿಷ್ಟು ದೂರದ ಘಟನೆ ಆಗಿದ್ದರೂ, ಈಗ ಅಹಮದಾಬಾದ್‌ನ ಈ ಘಟನೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹತ್ತಿರದಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ.
ವಿಮಾನ ಟೇಕ್‌ಆಫ್ ಹಾಗೂ ಲ್ಯಾಂಡಿಂಗ್ ಕ್ಷಣಗಳು ಎಷ್ಟು ಗಂಭೀರ, ಎಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣ. ನಮಗೆ ಯಾವುದೇ ಮುನ್ನೋಟವಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೇ ಸೆಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಮರಣದ ಯಾತನೆ ಆಗಬಹುದು. ಈ ದುರ್ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ, ಟೇಕ್‌ಆಫ್ ಆದ 15 ಸೆಕೆಂಡುಗಳೊಳಗೆ ವಿಮಾನ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಂತೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಸೂಚನೆ, ಭಾವನೆ, ಅಥವಾ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ – ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಾಲವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ!
ನನ್ನ ಮೊದಲ ವಿಮಾನ ಯಾನ ಮಲೇಶಿಯಾ ಎಯರ್‌ಲೈನ್ಸ್‌ನಿಂದ ಪೆನಾಂಗ್‌ಗೆ, ಕೂಲಾಲಂಪೂರ್ನ ಮೂಲಕ. ನನಗೆ ವಿಮಾನ ಪ್ರಯಾಣ ಹೊಸ, ಭಾಷೆ ಅಪರಿಚಿತ, ಪ್ರವಾಸ ಒಂಟಿ. ಆದರೆ ನಾನೊಬ್ಬಳಾಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ತಲುಪಿದ್ದೆ. ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಮನಃಸ್ಥಿತಿ ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುತ್ತೆ.
ಆದರೆ ನನ್ನ ಎರಡನೇ ಪ್ರಯಾಣ – ಮಗು ಕೈಯಲ್ಲಿ – ಅದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಭಿನ್ನ. ಏರ್ ಇಂಡಿಯಾ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ, ಮಗು ಅಳುತ್ತಿತ್ತು, ನಾನಂತು ಭಯಭೀತಳಾಗಿದ್ದೆ. ಲಾಂಜ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದಾಗ, ಘೋಷಣೆ – ವಿಮಾನ 24 ಗಂಟೆ ತಡವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಹಾರದ ಕೂಪನ್ ನೀಡಿದರು, ಆದರೆ ಮಗು, ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಿ? ನಾನಾದರೂ ಏನು ತಿನ್ನಲಿಲ್ಲ, ಮಲಗಲಿಲ್ಲ. ಹಳೆ ಬೆಂಗಳೂರು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಸೊಳ್ಳೆಗಳ ನಡುವೆ ಮಗುವನ್ನು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿದ ಕನ್ನಡದೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆ – ಬೆಳಗಾವಿಯವರು, ಸಿಂಗಪೂರ್ನಲ್ಲಿ ವಾಸವಿದ್ದವರು – ಅವರು ನನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ನನ್ನ ಮಗುವನ್ನು ಹಿಡಿದು, ನನಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವ, ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುವ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿದರು. ಅಷ್ಟೊಂದು ಕಡು ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಮನುಷ್ಯತ್ವದ ಸ್ಪರ್ಶ ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯನುಂಟುಮಾಡಿತು.
ಪತಿಯನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿದಾಗ – ಅವರು ಮತ್ತೆ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಮಾತು ಹಂಚಿದ ಕ್ಷಣಗಳು ಎಷ್ಟು ಅಮೂಲ್ಯ! ಅವು ನೆನಪಾದಾಗಲೇ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನೀರು. ಅವಧಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ today’s ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಪರ್ಕವಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಕಷ್ಟಕರ – ಆದರೂ ತಾಯಿ ತನ್ನ ಮಗುವಿಗಾಗಿ ಏನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾಳೆ!
ಈ ಘಟನೆಯು ಎಷ್ಟೊಂದು ಅಳಿಸಿಹೋಗಿದೆಯೆಂಬುದಕ್ಕಿಂತ, ಎಷ್ಟು ಅಮೂಲ್ಯವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿದೆ. ವಿಮಾನ ಹಾರುವಾಗ ಭೂಮಿ ಚಿಕ್ಕದಾಗುತ್ತೆ, ಮನೆಗಳು ಕನ್ನಡಗುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತವೆ. ಟೇಕ್‌ಆಫ್ ಮತ್ತು ಲ್ಯಾಂಡಿಂಗ್ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲಾಸವಿರುವಷ್ಟು ಅಪಾಯವೂ ಇದೆ.
ಇಂತಹ ದುರಂತಗಳಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಪುನಃ ನೆನಪಾಗಬೇಕಾದಂಥದು: ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಅಮೂಲ್ಯ. ಜೀವದ ಪ್ರತಿ ಉಸಿರೂ ಒಂದು ವರದಾನ.
ಸಹಾನುಭೂತಿಯ ಸಂದೇಶ
ಅಹಮದಾಬಾದ್ ದುರಂತದಲ್ಲಿ ತಾವು ಪ್ರೀತಿಸಿದವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಎಲ್ಲ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಸಂತಾಪಗಳು. ಈ ದುಃಖದ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ತೇಲಿ ದಡ ಸೇರುವ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಲೆಂದು ನಾನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಎಷ್ಟೊಂದು ಕನಸುಗಳು – ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಕರಚಿಕೊಂಡು ಹೋದವು…
ಎಷ್ಟು ಆಸೆಗಳು – ಶವಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗೆ ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿ ನಿಂತವು…
ಎಷ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳು – ಮೂಕತೆಯಿಂದ ನೋವು ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡವು…
ಅಹಮದಾಬಾದ್ ದುರಂತದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಎಲ್ಲ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಸಂತಾಪಗಳು.
ಅವರ ಕನಸುಗಳು ಹಾರುವ ಮೊದಲು ಸುಟ್ಟುಹೋಯಿತು – ನಾವು ಉಳಿದವರು ಮೌನದಲ್ಲಾದರೂ ಅವುಗಳ ಪಾಟವನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
